In herinnering blijft een leven bewaard...
Herdenken is een daad van liefde. Een ode aan hem of haar die jou zo lief was en is.
Om de herinnering levend te houden…
Om steun en troost te zoeken bij elkaar...
Om te delen en te helen...
Om een brug te slaan tussen toen en nu...
Om het gemis te verweven met uw leven…
Om het leven te blijven vieren… met hem of haar in uw hart.
Herdenken is de tijd nemen om stil te staan bij wat was om verder te kunnen gaan met wat blijft.
Om in liefde verbonden te zijn.
elkaar
vinden in gemis
om wat was
niet meer is
en toch
blijven zal
altijd
overal
ben jij
dicht
bij mij
Voor altijd in ons hart
Elk voor- en najaar mag ik voorgaan in de herdenking 'Voor altijd in ons hart' van De Omarming te Zutphen (www.deomarming.nl). Voor deze bijeenkomst worden naasten uitgenodigd die in dit crematorium afscheid namen van hun dierbare.
Persoonlijke herdenking
Het is ook mogelijk om een persoonlijke herdenking te organiseren voor jouw dierbare. Om de liefde te vieren en de herinnering te koesteren.
Verlaat afscheid
Soms is een afscheid van lang geleden niet verlopen zoals je dat graag gewild had. Misschien was je destijds te jong of heb je geen afscheid kunnen nemen.
Wanneer je dit als een gemis ervaart, is het mogelijk een nieuwe afscheidsviering te houden die wel overeen komt met de wensen en ideeën die je daar nu over hebt. Samen zoeken we naar woorden, muziek en rituelen die passen bij de overledene én zijn of haar naasten. Samen komen we tot een mooie herdenking.
lichtjes
van liefde
stralend
als de zon
overdag
twinkelend
als sterren
in de
nacht
Wereldlichtjesdag
Stilstaan bij kinderen die gemist worden.
Wereldwijd worden er - op de tweede zondag van december om 19.00 uur - kaarsen aangestoken voor overleden kinderen.
Jarenlang heb ik samen met mijn vriendin én ritueelbegeleider Esther Teunissen een herdenking op Wereldlichtjesdag georganiseerd. Met soms onverwachte gevolgen...
In de knop gebroken en toch tot bloei gekomen …
Op een keer kwam een oudere dame samen met haar volwassen dochter om haar stil geboren kindje van meer dan 40 jaar geleden te herdenken. Het meisje werd – zoals in die tijd gebruikelijk was – achter de heg begraven zonder dat haar moeder haar had gezien. Het loslaten zonder haar eerste kindje ooit in haar armen te hebben gehad, legde een schaduw over het leven van de vrouw. Zij mocht na dit verlies moeder worden van vier kinderen. De vrouw genoot van haar gezin, maar vergat haar eerstgeborene niet. Zij leefde in haar hart.
En zo vergelden de jaren. Tot de dochter – met inmiddels zelf een gezin – begreep welk verdriet haar moeder in stilte bij zich droeg. Ze nam haar mee naar de Wereldlichtjesdag-herdenking. En heeft daarmee haar moeder – maar ook haar familie – een groot geschenk gegeven.
Door de aandacht voor haar stil geboren dochtertje kwam het rouwproces in beweging. De moeder heeft de geboorte en het overlijden van haar dochtertje bij de Burgerlijke Stand aangegeven. Het meisje werd officieel erkend en kreeg een naam: Roosje.
En meer.
Haar geboorte werd gevierd met beschuit met muisjes; haar overlijden herdacht met een ritueel in familiekring. Vader en moeder planten een rozenstruik in de tuin die werd gedoopt met fluisterwater. Voor aanvang van de doop stond de familie in een kring om de rozenstruik – om Roosje – heen en fluisterden een wens in een karaf met water. Om zo hun dochtertje, zusje en tante met wij-water te laten weten: jij hoort erbij, jij bent deel van wij.
Zo werd Roosje 40 jaar later tóch gedoopt. En kreeg zij een plek in de familiekring.
Roosje, in de knop gebroken ... maar voor altijd bloeiend in het hart van haar dierbaren.